Insurekcja Warszawska 1794

Po klęsce w wojnie w obronie Konstytucji 3 maja w 1792 roku, Rzeczpospolita okupowana była przez wojska rosyjskie, rząd sprawowali uczestnicy Konfederacji Targowickiej (Rada Nieustająca) pod dyktando posła rosyjskiego, którym w grudniu 1793 roku został Osip Igelström. W tym samym roku na sejmie w Grodnie przeprowadzono II rozbiór Polski. W lutym 1794 Rada Nieustająca na polecenie Igelströma uchwaliła redukcję wojska RP o połowę, co przyśpieszyło wybuch powstania. Oficjalna data jego rozpoczęcia to 24 marca 1794 - przysięga Tadeusza Kościuszki i odczytanie aktu powstania w Krakowie. Zwycięstwo pod Racławicami (5.04.1794) miało wielkie znaczenie dla intensyfikacji działań w innych rejonach kraju. W tym czasie w Warszawie trwał stan napięcia, obie strony zdawały sobie sprawę z nieuchronnego wybuchu powstania w stolicy, która liczyła wówczas 150 tys. mieszkańców i była politycznym oraz kulturalnym centrum kraju. Działalność konspiracyjną prowadził Związek Rewolucyjny, ale zaczęła się też radykalizować postawa zwykłych mieszkańców jako reakcja na uciążliwość kwaterowania wojsk rosyjskich, ich brutalność i załamanie gospodarcze. W Warszawie stacjonowało około 3,5 tys. polskich żołnierzy zdolnych do walki. Wśród ludności cywilnej znajdowało się jednak sporo zredukowanych wcześniej żołnierzy, w tym doskonale wyszkolonych artylerzystów oraz szlachciców mających za sobą służbę wojskową. Garnizon rosyjski to około 7 tys. żołnierzy głównie z doborowych jednostek grenadierów i jegrów. Jednostki rosyjskie stacjonowały w różnych częściach miasta. Konspiracja wyznaczyła wybuch powstania na 17 kwietnia o 5.00, sygnałem miał być wystrzał armatni z Arsenału...